Vakantiegedachten

Tomson Darko, van Psychokiller, hielp me het schrijven weer op te pakken. Om weer met woorden aan het
schilderen te gaan. Ik heb het gemist merk ik nu ik het weer een tijdje doe. De zinnen komen opnieuw makkelijker binnen.
Tussendoor-gedachtes, gekke samentrekkingen van woorden, inspirerende opmerkingen van anderen. Van alles.

Tomson is een woordkunstenaar die ik ken van Instagram. Bijna zo lang als ik hem volg is hij anoniem geweest. Dat had iets verschrikkelijk opwindends. Niet eens zozeer sexueel, meer als exciting op z’n engels. Kortgeleden is zijn gezicht om de hoek komen kijken.Het intrigeert. Maar dat terzijde.

Ik stond eerst een tijd ingeschreven voor zijn nieuwsbrief zonder ze ook echt te lezen. Op een gegeven moment kreeg ik een automatisch gegenereerd mailtje met een berichtje van Psychokiller. Iets met als strekking dat ik wel stond ingeschreven, maar de digitale brieven
niet opende. Of ik nog wel geïnteresseerd was. Ik voelde me echt bekeken en een beetjegegeneerd. Het werkte. Ik ging zijn nieuwsbrieven lezen. Zelden van een schrijver gelezen die mij zo meevoert in verhalen.
Goed.

Hij kreeg me dus weer aan het schrijven door een nieuwsbrief met in de onderwerpregel “Dit verandert je leven (geen grap)”.
Grappig genoeg heeft dat het dus inderdaad ook gedaan; mijn leven veranderd.Niet in drastische zin, maar het heeft er op z’n minst weer een nieuwe draai aan gegeven. Ga zitten achter je toetsenbord en bloed. Die zin in het bijzonder raakte me. Halverwege mei ben ik weer gaan bloeden.Weliswaar niet achter een toetsenbord, maar in boekjes.

Even tussendoor, maar het bijhouden van boekjes geeft m’n leven meer waarde.
Niet eens theatraal gesproken. Echt zo.

Ik ben merkvast en kies elke keer een ander soort Talens dummy. Steeds een andere kleur in A5 of A4. Elk boekje dient een ander doel. De grote zijn vooral voor schetsen, kleinere voor teksten. Laatst waagde ik mij zelfs aan Lila A6. Dat boekje was bestemd voor financiëel
inzicht, maar ik struikelde en nu dient het een ander doel. Stiekem een hekel aan het bijhouden van uitgaven. Hoe bedoel je confrontatie vermijdend gedrag?

Boekjes brengen vreugde dus. Ik zeul altijd meerdere soorten tegelijk mee, terwijl ik er doorgaans maar een daarvan gebruik op dat moment. De afgelopen tijd greep ik vooral naar mijn Donkergroene A5 met op de voorkant een postkaart uit Spanje van bestie Ayla. Twee
Spaanse vrouwen die haar aan ons deden denken. Ik was afgelopen week met haar en haar vriend Peres in Italië en eerder dit jaar in Portugal. Is een verhaal op zich trouwens, dus daar kom ik later nog op terug.

Boekjes geven me houvast en structuur in de chaos van het leven. Of misschien meer het leven in mijn hoofd. Ik kan er alles in kwijt en fragmenten van gedachtes in terugvinden. In beeld of schrift. Vooral het opschrijven van gedachtes gunt mijn hoofd rust. In zekere zin voelt het alsof Tomson Darko mij een cadeautje heeft gegeven. Ik wéét hoeveel schrijven voor mij betekent, toch moet ik het steeds opnieuw ontdekken. In dit geval heeft hij dus die (her)ontdekking teweeg gebracht.

Naastdat ik opnieuw merk hoe helend het voor mijn hoofd werkt om te schrijven, durf ik voor het eerst ooit te spelen met het idee om mijzelf als schrijver echt serieus te nemen.

Van alle kunstdingen die ik doe, ben ik slechts over mijn schrijven echt onzeker. Of nou ja, in het schrijven zelf niet, maar wel wat de lezer er van zal denken. In elke andere discipline kloot ik aan en maakt dat me allemaal niet zo uit. Alleen bij het schrijven stel ik hele hoge eisen aan mijzelf. (En laat ik mij het makkelijkst ontmoedigen als ze niet aan die zelfopgelegde standaard voldoen). In mijn hoofd was de titel schrijver voor mij te hoog gegrepen.

Is dat de reden dat ik al jarenlang roep dat ik een dichtbundel uit ga brengen, maar tot op heden nog niet heb gedaan?
Misschien. Zeg ik niet.

Recent besloot ik dat het succes van mijn teksten niet meer afhankelijk is van de lezer, maar van het plezier dat ik beleef aan het schrijven. Moet er wel bij zeggen dat ik nog nooit heb ervaren dat ik van jullie reacties op mijn geschreven werk onzeker ben geworden. Sterker nog: jullie woorden motiveren juist. Ik weet dat er een paar mensen zijn die waarde hechten aan- en lezen wat ik schrijf. Vanaf nu is dat nog de enige bevestiging die ik nodig heb. Of; nodig zou moeten hebben.

Net zo min als dat Rome in een dag is gebouwd, lukt het mij om onzekerheden in een korte tijd te vernietigen.
Raak wel steeds meer gewend aan deze mentaliteit.

Ik wil een schrijver zijn. Of eigenlijk: ik wil mijzelf serieus gaan nemen als schrijver.

Ook hier heb ik in mijn groene A5 over geschreven. Over de wens, maar ook over de mogelijkheden. Het verkopen van boeken, bijhouden van blogs en schrijven van columns. Voor die laatste mogelijkheid heb ik zelfs al een titel bedacht, mocht het een ding worden in
een krant of tijdschrift: FvL Pilaar

HEAR ME OUT!

Column = Kolom = Pilaar. Pilaar heeft 6 van de 9 letters uit het woord Vlaarflip. De 3 overgebleven letters zijn FvL, mijn initialen.
De titel van mijn column zou een anagram zijn van vlaarflip.

Ik heb dus geen bevestiging nodig MAAR laat me vooral weten wat je hiervan denkt want in tijden niet zo enthousiast geweest over een idee en ik heb dus eigenlijk wel de bevestiging nodig dat meer mensen die mening delen.

Sinds ik mij bezighoud met spirituele shit, zijn gebeurtenissen niet vaak toevallig meer. Ik zie hoe keuzes A, B en C ertoe hebben geleid. Dus ergens is toeval verklaarbaar. Toch kies ik er liever voor om er een magisch sausje over te zien en haal ik er met enige regelmaat het
begrip “Wet van aantrekkingskracht” erbij.

Ik ervaar toevalligheden als een helpende hand vanuit het universum, so you will. Hoe onbehapbaar dan ook. Ik wil het leven leven met de blik van een kind dat in sprookjes gelooft.Voor wie niks onmogelijk is en zich over alles kan verwonderen. Naïef.

Ik was dus met Ayla en Peres in Italië (waar ik, zoals eerder beloofd, later nog eens op terug kom). Het was warm, hadden wat rongeslenterd door een toeristisch stadje en zaten inmiddels aan een picnictafel onder bomen een kaartspelletje te spelen.
Ik werd gebeld. “Spreek ik met Vlaarflip?” Ja, antwoorde ik verrast.

Ik sprak met Juul. Hij stelde zich voor als oud-stadsdichter van Lelystad en radio-programmamaker. Er volgde een ietwat moeilijk te volgen verhaal. Hij was door een lange man met donker haar getipt over Vlaarflip. Vervolgens had hij mijn website opgezochte en mij daarna
benaderd met de vraag of ik een uur lang met hem over mijn kunst en schrijven wilde praten. In zijn programma. Op de radio.

Zoveel vragen van mijn kant (wie was die anonieme bron die ik dankbaar mocht zijn?!), maar vooral een volmondig JA op zijn vraag.
Hij was nog niet op de hoogte van Dichtober, dus daar vertelde ik hem natuurlijk ook over. Hij enthousiast want het programma heeft vooral betrekking tot dichten, dus relevant. Ik enthousiast want.. nou dat snap je wel.

We kwamen tot de conclusie dat een uitzending over dichtober top zou zijn. En dan in september, om Dichtober als het ware aan te kondigen. Dat deze kans zich aandoet voelt echt fantastisch.

De anonieme tipgever bleek een jeugdvriend uit Lelystad: Jeroen. Hij was de enige aan wie ik moest denken ondanks dat ik hem jaren niet meer met hem heb afgesproken. We volgen elkaar via Insta en maken zo nog fragmenten uit elkaars leven mee. Ik appte hem met mijn vermoeden over de identiteit van de tip, hij bevestigde het. Dat deed me zo fucking veel goed. Holy shit. Echt een cadeau.

Eerder zou ik zijn ontmoeting met Juul hebben afgedaan als slechts toeval. Is ook wel een beetje een maf verhaal. Dat Juul op zoek was naar kunstzinnige onderwerpen voor zijn radioprogramma, Jeroen tegen het lijf loopt en die hem vervolgens tipt over Vlaarflip.
Het manifesteren in dit verhaal heb ik oa gedaan door bijvoorbeeld via Instagram de wereld in te gooien dat ik een Kunstenaar ben en laat zien wat ik maak. Had ik dat nooit gedaan, was dit nooit gebeurd. Heel verklaarbaar allemaal, maar evengoed magisch.

Weet je wat ik extra bijzonder vind... Ik heb een kleine twee jaar geen contact gehad met mijn ouders. Vanuit mijn initiatief. Die ruimte had ik nodig. Tijdje geleden heb ik dat contact weer opgezocht. Vorige maand was ik voor het eerst in lange tijd weer in Lelystad. De plek
waar ik het grootste deel van mijn jeugd heb gewoond. Dat was gek, maar wel leuk eigenlijk.

In mijn hoofd had ik het uitgemaakt met Lelystad. Op mijn 18e ben ik er zo snel mogelijk weggegaan om aan mijn eigen leven te beginnen. Sindsdien heb ik het nooit meer echt op kunnen brengen haar weer te omarmen.

De laatste keer dat ik er was voelde het anders. Mijn gevoel bij haar was verzacht. Waar ze eerder symbool stond voor een jeugd waarin ik vaak ongelukkig was, was ik haar voor het eerst echt dankbaar voor de jaren die ik er geleefd heb. Ik merkte ook dat er opeens positieve herinneringen naar boven kwamen. Dat was ook verfrissend. Herinneringen waaronder stiekem roken onder de brug met dezelfde Jeroen als eerder in dit verhaal.Herinneringen waarvan ik niet door heb gehad dat ik ze eigenlijk weg had gestopt in een
doos, tezamen met de slechte herinneringen.

Elk moment dat ik vrede sluit met een deel van mijn verleden, voelt bevrijdend. Ik heb dat bij ex-geliefdes, stukgelopen vriendschappen, woonplekken en ook de band met mijn ouders. Ik kan er voor kiezen om mij vast te klampen aan het negatieve of ik kan mij focussen
op al waar ik dankbaar voor ben. Een bewuste keuze waar ik mij niet altijd even bewust van ben.

Liefst zou ik volledig vrij van wrok leven. Lastig want af en toe ben ik nog best wel cynisch. Zeker voor een optimist. Niet onmogelijk gelukkig, als ik er maar aan blijf werken.

Om terug te komen op mijn punt. Ik vind het mooi. Jarenlang heb ik niks meer met Lelystad te maken gehad. In de eerste plaats omdat ik daar niet open voor stond. Kort nadat ik haar weer in mijn armen sluit, word ik benaderd door een man van radio Lelystad. Zweefteven
als ik, scharen dat soort dingen onder het fenomeen “een teken”. Ik put er bevestiging uit dat de keuze om terug naar Lelystad te gaan een stap in de goede richting is.

Net zoals de beslissing om mijzelf ook als schrijver te zien. In zekere zin heb ik daarvoor vrede moeten sluiten met mijzelf. Kort na die beslissing word ik benaderd voor een radioprogramma dat zich focust op schrijven en mij de mogelijkheid biedt te praten over Dichtober...
als dat geen seintje is dat ik het juiste pad bewandel, weet ik het ook niet meer.

Ik voel mij opnieuw meer naïef worden op een manier dat mijn leven weer meer waarde krijgt. Ik begin er weer op te vertrouwen dat de droom die ik koester, niet slechts een waanbeeld is.

Je zal mij niet snel horen zeggen dat ik gelukkig ben trouwens. Ik geloof daar niet zo in. Het streven om gelukkig te zijn is een wortel die je jezelf voorhoudt. Op het punt dat je streeft naar geluk, erken je het ontbreken ervan. Dat is hoe ik het zie althans.

Mijn grootste goed is dus dankbaarheid. Denken over wat ik anders zou willen en tegelijkertijd inzien wat ik al heb. Op de momenten dat het goed gaat, lukt dat. Dat geeft houvast om op dit moment het leven en haar uitdagingen nog effe vol te houden.

Zeg je wel eerlijk: ik begin ongeduldig te worden.

Ik word ongeduldiger. Vind het niet leuk van mezelf, maar ik merk het wel. De weerzin om te werken voor een baas begint te groeien.
Ik wil nú rondkomen van mijn kunst en ik wil nu al mijn hele leven inrichten naar Vlaarflip.Niet meer een groot deel van mijn tijd moeten besteden aan werk dat niet mijn passie is.De twee afgelopen reizen hebben dit gevoel alleen nog maar versterkt.

Na Portugal schreef ik dat ik Reizen leuker vond dan ik dacht. Die vakantie was zo’n droom, dat ik bij thuiskomst meteen plannen uitschreef om zelf ook met een bussie op weg te gaan. Inmiddels heb ik nieuwe inzichten opgedaan in Italië en kom ik terug op wat ik eerder zei.

Het gevoel dat ik kreeg op de vakanties was zo goed, zo fijn, dat ik het voor altijd wilde vasthouden. Mijn logische conclusie was dat ik op reis moest om dat te bewerkstelligen. Deze vakantie besefte ik dat ik helemaal niet zo aan het reizen was geweest, als het ware. Natuurlijk begaf ik mij in een ander land, met een andere cultuur, in een ander klimaat en sliep ik in een ander bed, maar dat was niet het grootste verschil. Het grootste verschil was hoe ik mij voelde ten overstaan van hoe ik mij in Nederland voel.

Ik kon zelf bedenken wat ik met mijn dag wilde doen. Wat ik wilde doen was wandelen, schrijven (/maken) en in goed gezelschap zijn.
Al die dingen lukten. Het was simpel en precies alles wat ik nodig had. Dat is sowieso alles wat ik nodig heb, ook in Nederland.

Terug in Nederland moet ik al mijn verantwoordelijkheden weer onder ogen komen, waardoor het een stuk moeilijker is om het vakantiegevoel te bewerkstelligen. Allemaal grotemensenleven-dingen waar ik eigenlijk geen zin in heb.

Ik ben niet zó naïef trouwens... ik snap dat ik met bepaalde zaken tot aan m’n dood zal moeten dealen. Dat ís nu eenmaal het leven. Toch verwacht ik dat ik een zelfde soort vakantierust over mij heen zal komen op het punt dat ik mijn eigen werkgever ben.

P.s. Ondanks dat ik op individueel niveau niet genoeg vrijheid ervaar naar mijn smaak, ben ik mij enorm bewust van het feit dat ik een vrijheid heb waar een ander alleen maar van kan dromen. Wat ik schrijf, bedoel ik niet als een verwend nest.

Over geduld gesproken... Ik heb dus een hond: Jonko. Hij woont inmiddels bijna anderhalf jaar bij mij. Snelle rekensom leert ons dat ik ‘m inderdaad ten tijde van een avondklok in huis heb genomen. Met honderden andere huishoudens besloot ik mij ten tijde van tante Cor aan een viervoeter te wagen.

Was het impulsief? Zeker. Ik droomde weliswaar al jaren van een huisdier, maar toen ik eenmaal serieus begon na te denken over een hond, heeft het al met al een maand geduurd voor ik m’n kind adopteerde.

Het was chaos in het asiel. Door al het geblaf heen, wees de medewerker mij op de honden die al gereserveerd, van een andere stichting of op een andere manier niet beschikbaar waren. Ik was al lang en breed al het overzicht kwijt toen ik een hond in de hoek van zijn
kennel zag zitten. Een beetje sippig. We keken elkaar aan en het klopte. “En hij dan”, vroeg ik. “Even kijken”, sprak de medewerker. “Ah, dat is Nomad. Hij heeft nog geen thuis”.

Na een rondje gelopen te hebben, raadt geadopteerde mama Nenna mij af om voor hem te kiezen. Hij was overduidelijk zeer angstig. Af te lezen aan de staart tegen zijn buik en ineengedoken houding. “Hij is zo bang, daar heb je heel veel werk aan”. Doorgaans luister ik naar
haar advies, maar deze keer sloeg ik ‘m in de wind. Diezelfde middag nog ging Nomad met mij mee naar huis.

In de avond kwam Ayla op visite, ze hielp me bij het bedenken van een naam. Omstebeurten deden we suggesties. Toen Ayla “Jonko” opperde, keek hij opeens op. Zodoende was de naam besloten.

Nenna heeft gelijk gekregen trouwens. Ik heb tot op heden erg veel werk aan ‘m gehad. Mijn geduld wordt op de proef gesteld elke keer dat hij een plant uit het vensterraam gooit, gaten in mijn sokken kauwt en kunst omgooit. Spontaniteit wordt ook een stuk meer ingeperkt. Ik wist dit van tevoren natuurlijk, dat heeft verder niks met Jonko te maken. Toch vind ik het zwaarder dan ik had gedacht. Heb me op momenten zelfs afgevraagd of ik het wel kon, een hond en een huishouden in m’n eentje. Dat had ik echt enom onderschat. Een
ander cliché is echter ook waarheid gebleken... Jonko is echt mijn kind geworden.

En wat houd ik veel van dit kind. Mijn lastpak.

We groeien naar elkaar toe en met elkaar mee. Er is veel tijd overheen gegaan, maar we leren elkaar steeds beter begrijpen. Hij helpt me uit bed te komen op dagen dat ik wil blijven liggen, ik leer hem dat hij veilig is bij mij en niet angstig hoeft te zijn.We zijn elkaars zorgkindjes en we zijn een team. Heel bijzonder.
Nog steeds wel eens lastig, maar steeds vaker onmisbaar.

De avond dat ik terugkwam uit Italië, was hij nog logeren bij Sonny. Het huis was zo leeg opeens. Ik miste mijn nerveuze viervoeter die mij meer dan eens voor de voeten loopt omdat hij elk moment van de dag in mijn buurt wil zijn. Het heeft eigenlijk ook wel iets.
Jonko is ook gewoon een grote vriendelijke, onbegrepen sukkelpoes.

Inmiddels heb ik een paar adressen waar Jonko welkom is als ik een nachtje met mijn lief wil zijn of een feestje wil meemaken. Dat scheelt ook echt een hoop.

Goed m’n tekst is bijna op, maar ik zou nog wat schrijven over mijn vakantie..

Was echt nice. Heb Ayla weer gezien. En Peres. Veel niks gedaan, naaktgezwommen, geslenterd, een avond te fancy uit eten en goede gesprekken gevoerd. Wil echt snel weer terug,ongeacht waar ze staan.

Heel misschien dat ik de volgende keer met Lijpo ga trouwens. Lijkt me ook wel lachen.